Józef Papaj

Józef Papaj (ur. 1896), syn Tomasza i Weroniki z d. Trojanowskiej, urodzony w Wierzchowisku. Od 18 listopada 1916 r. żołnierz Legionów Polskich. W stopniu szeregowego służył w 12. kompanii 2. pułku piechoty. Po tzw. kryzysie przysięgowym został żołnierzem Polskiego Korpusu Posiłkowego. Podczas próby przebicia się przez front rosyjsko-austriacki pod Rarańczą 16 lutego 1918 r. został wzięty do niewoli. Był internowany w obozie Huszt na Węgrzech.

Do 16 lat byłem w domu przy rodzicach, od 16 lat poszedłem do pracy i byłem 3 lata w Sławkowie, a później w Szczakowej w restauracji i pracowałem jako kelner półtora roku. Stamtąd wstąpiłem do Legionów. (…)

fragment wspomnień Józefa Papaja

Po zwolnieniu z internowania powrócił do domu w Wierzchowisku. W 1919 r. został objęty poborem do polskiego wojska. Był żołnierzem 26. pułku piechoty. Podczas Bitwy Warszawskiej 15 sierpnia 1920 r. został ranny pod Sawinem na lubelszczyźnie.

W 1937 r. został odznaczony Medalem Niepodległości. Pracował w urzędzie pocztowym w Miechowie.

Zasłużony i dzielny żołnierz, ideowy obywatel i gorliwy patriota. Pracuje z poświęceniem na polu społecznym, a dla dobra ochotniczej straży pożarnej położył duże zasługi jako wieloletni prezes oddziału.

opinia gen. Malinowskiego do wniosku o odznaczenie Józefa Papaja Brązowym Krzyżem Zasługi

opracował Konrad Kulig