Innocenty Libura

Innocenty Libura (1901-1993), ur. 17 VI w Michałowicach pod Krakowem, syn Ludwika i Marii z d. Rucińska.

W 1915 r. został członkiem I Olkuskiej Drużyny Skautowej im. Tadeusza Kościuszki. Tuż po wyzwoleniu, od XI 1918 r. z bratem Walerianem pełnił służbę wartowniczą w stolicy jako członek Batalionu Harcerskiego. Zwolniono go jednak do domu w pierwszych miesiącach 1919 r. Dwa lata później (VII 1920 r.), w wojnie z najazdem bolszewickim służył jako ochotnik na froncie w szeregach 201. Ochotniczego Pułku Piechoty. Innocenty został ranny w bitwie nad Wkrą dn. 15 VIII. Jego pułk za walki pod Surażem, Paprocią i udział w Bitwie Warszawskiej otrzymał krzyż Virtuti Militari. Od roku 1931 jako oficer rezerwy odbywał latem kursy i ćwiczenia wojskowe. We wrześniu walczył w stopniu porucznika w szeregach 75. Pułku Piechoty Armii Kraków na szlaku od Nowego Korczyna przez Baranów, Puszczę Solską, Biłgoraj do Tomaszowa Lubelskiego; ostatecznie w okolicach Narola dostał się do niewoli. Jako jeniec przebywał kolejno w obozach w Bochni, Braunschweigu i Woldenbergu. Odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem za Udział w Wojnie 1918-1921 i Medalem za Udział w Wojnie Obronnej 1939.

Początkowo był uczony przez ojca, będącego nauczycielem, później wstąpił do michałowickiej szkoły powszechnej. Szkołę średnią odbywał najpierw w progimnazjum w Miechowie, następnie w gimnazjum w Olkuszu, dokąd Liburowie przenieśli się w 1914 r. W 1921 r. Innocenty zdał maturę w gimnazjum olkuskim i jesienią podjął studia na Uniwersytecie Warszawskim z zakresu filologii polskiej i historii sztuki. Studia rozpoczęte w Warszawie, zakończył w Krakowie na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1926 r. W krótkiej przerwie podjął– jako polonista – praktykę nauczycielską w Olkuszu. Aby zdobyć środki na studia, imał się dodatkowo różnych prac – m.in. przy budowie portu w Gdyni, przy spisie ludności na Kresach, jako robotnik w cukrowni we Francji. Równolegle rozwijał działalność w harcerstwie. Jeszcze w sierpniu 1921 r. odbył kurs instruktorski pod kierunkiem harcmistrza RP – Tadeusza Strumiłły.

W 1926 r. podjął pracę w rybnickim gimnazjum. W Rybniku poznał swoją żonę Franciszkę z d. Dylkiewicz, z którą posiadał siedmioro dzieci. Jeszcze w tym samym roku założył IV Rybnicką Drużynę Harcerską im. Henryka Sienkiewicza. W 1931 r. obronił rozprawę doktorską o Dominiku Magnuszewskim na Uniwersytecie Jagiellońskim, którą przygotowywał pod opieką prof. Ignacego Chrzanowskiego.

Po II wojnie światowej nadal angażował się w działalność społeczną, a zawodowo ponownie związał się z rybnickim gimnazjum. W skutek krytyki decyzji o likwidacji harcerstwa w 1949 r. został zwolniony z tak długo piastowanej posady nauczyciela. Znalazł jednak prace w miejscowym gimnazjum żeńskim, mógł uczyć jednak tylko języka rosyjskiego. W 1961 r. został zmuszony do przejścia na emeryturę. Niezwykle aktywnie jednak działał w organizacjach społecznych o różnym profilu. Od 1956 r. włączył się w prace odrodzonego harcerstwa, należał również do Ligi Ochrony Przyrody, Ligi Morskiej, Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego, a także Towarzystwa Miłośników Ziemi Rybnickiej.

Opublikował również kilka prac o ziemi rybnickiej (Dzieje domowe powiatu, czy Przewodnik po ziemi rybnicko-wodzisławskiej).

Zmarł wiosną 1993 r., został pochowany na cmentarzu w Rybniku. Pogrzeb odbył się w Rybniku, z udziałem licznych wychowanków i harcerzy.

Opracował Konrad Przemysław Małys OSB (wnuk po kądzieli)

Archiwum Rodzinne Liburów