Franciszek Jelonkiewicz

Franciszek Jelonkiewicz (1893-1973), syn Andrzeja i Urszuli, urodzony 18 listopada 1893 r. w Proszowicach, pow. Miechów. Z zawodu szewc i giser (odlewnik). W 1917 r. został zaprzysiężony do Polskiej Organizacji Wojskowej w Proszowicach. Brał udział w rozbrajaniu żołnierzy austro-węgierskich w listopadzie 1918 r.

1 listopada 1918 r. zgłosił się jako ochotnik do Wojska Polskiego. Został żołnierzem V Batalionu Strzelców Olkuskich. Brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej, walcząc m.in. pod Gródkiem Jagiellońskim, Chyrowem i Kamieńcem Podolskim. Następnie wraz z batalionem, włączonym do 9. pułku piechoty legionów, został przerzucony na front polsko-bolszewicki. Brał udział w walkach o Wilno, Dźwińsk oraz w Bitwie Warszawskiej w 1920 r. W 1920 r. został ranny i przebywał w szpitalu polowym w Wilnie. Służbę zakończył 24 listopada 1921 r. w stopniu kaprala. Odznaczony Krzyżem Walecznych, Gwiazdą Przemyśla oraz Odznaką Pamiątkową Frontu Litewsko-Białoruskiego.

Miał pięcioro dzieci: Wandę, Barbarę, Helenę, Franciszka i Wincentego. Zmarł 13 lipca 1973 r.

Materiały nadesłał prawnuk Krzysztof Bernacki.